Krajicek kwam, zag en overwon

Krajicek was uitzinnig van vreugde na zijn Wimbledonzege

Zondagmiddag speelden Rafael Nadal en Novak Djokovic de finale van Wimbledon. De titanenstrijd leverde een ietwat teleurstellend duel op met uiteindelijk een verdiende winnaar. Een historisch moment voor de Serviër, maar mijn gedachten dwaalden af naar 1996.

De frase ‘vroeger was alles beter’ schoot door mijn hoofd. Dit jaar moesten we namelijk tevreden zijn met een plaats in de derde ronde voor Robin Haase. Vijftien jaar geleden was alles anders. Toen won Richard Krajicek Wimbledon. Op 7 juli 1996 was hij te sterk voor de Amerikaan MaliVai Washington. De geboren Rotterdammer met Tsjechische roots zorgde voor de laatste fantastische overwinning van het Nederlandse tennis.

Zege op ‘Pistol’ Pete
Het verlangen naar het verleden kan deprimerend werken, maar herinneringen ophalen kunnen ook momenten van kippenvel opleveren. Zo ook bij de finale van Krajicek tegen Washington. Voor die finale had ‘Kraai’ al zijn beste wedstrijd van het toernooi gespeeld. De als zeventiende geplaatste Nederlander versloeg in de kwartfinale de nummer één van de plaatsingslijst Pete Sampras. ‘Pistol’ Pete had in die drie jaar daarvoor de Wimbledon-titel opgeëist, maar kon zich niet wapenen tegen de magistrale service van Krajicek.

Dat gold ook voor de Jason Stoltenberg. De Australiër was de opponent van Krajicek in de halve finale. Nadat de Nederlander de eerste set met 7-5 won, stoomde hij door naar een eenvoudige zege in drie sets. Het bleek de opmars te zijn voor de Wimbledon-zege van dat jaar. Hij moest alleen nog afrekenen met Washington.

Nog steeds kippenvel
Krajicek begon als torenhoge favoriet aan die finale. Washington, die onder meer Paul Haarhuis had verslagen, was de verrassende opponent in de eindstrijd. De Amerikaan kon echter geen moment voor een stunt zorgen. Waarschijnlijk waren zijn gedachten bij de naakte vrouw die voor het duel een sprintje trok over het Londense gras.

Krajicek liet zich niet afleiden. Hij kwam, zag en overwon. Met 6-3, 6-4 en 6-3 greep hij de zege en kon hij door zijn knieën gaan. De vreugde was enorm bij de altijd zo rustige ‘Kraai’. Onder toeziend oog van vrouwlief Daphne Deckers nam hij de mooiste prijs van zijn tenniscarrière in ontvangst. Helaas zijn de beelden van die finale niet meer beschikbaar, maar de herinneringen aan die zondag 7 juli bezorgen mij nog steeds kippenvel.